خوشحالم . . .خوشحالم و شاکر خدا که خادم زائران خانم شده ام .

این همه سال گذشت ومن جوانی ام چون نسیمی فرح بخش از کنارم عبور کرد و من چیزی از آن نفهمیدم. . .

دیشب مثل همیشه نیمه های شب برای خدمت گذاری راهی حرم شدم . وبا چهره ای پر از شرمندگی وارد حرم شدم . . .

در دل تاریک شب نور زیبای حرم و گنبد طلایی با ماه آسمان رقابت داشت . . .

ومن در شگفت آن همه آرامش و معنویت بودم . . .

گاهی اوقات به راحتی میشود حضور فرشتگان را در کنارت احساس کنی انگار جایی برای قدم های من نبود . . .

دلم میخواست تا صبح زیر سقف خدا بنشینم و فقط از این احساس لذت ببرم.

ولی برای کار دیگری آمده بودم ... کلاس آدمیت و خودشناسی. . .

نمیدانم چرا خدا اینچنین میخواهد به من یاد دهد آدمیت را. . .

من خودم من درونم را میشناختم ومیدانستم چشمه ی زلالی که خدا روزی در درونم جاری نمود را چه کردم . . .

 من خودم میدانم چه با ایمانم . چه با دلم کردم . . .

هنوز چند دقیقه نگذشت که مورد نظر لطف زائرین قرار گرفتم . . .

هر واژهای که بر زبانشان می آمد مثل تبری بود که درخت تنومند غرورم را میشکاند. . .

وای ببین چه لیاقتی داشتی که خادم شدی . . .آی جوان ببین که خدا چه نظری بر تو دارد. . .

جوان عجب چهره ی نورانی داری . . .

برای ما هم دعا کن که خدا قبولت دارد . . . خوشا به حالت که خانم انتخابت کرده . . .

حالا من درونم پر از خجالت است دیگر حتی رو ندارم کنار ضریح بایستم . . .

 وقتی چشمانم به حرم می افتد وجودم  هم بر زمین می افتد. . .

نمیدانم چه بگویم . جایم را عوض میکنم . وبا خودم دعوا. . .

 خدایا تو که مرا میشناسی . . . چرا اینگونه شکنجه میکنی . . .همین بزرگترین عذاب من است . . .

 این همه عزت و آبرو  برای من بی آبرو . . . زیاد است

خدایا من با تو چه کردم و تو با من چه میکنی . . .من . . .

حالا ازحرم دور شدم . . .چند نفر جلو آمدند به پاهایم افتادند. . .پایم را بوسیدندو گفتند این پاها تا صبح بر روی بال ملائک قدم میگذارد . یکی دستانم را بوسید و بر روی محل دردهایش مالید . . .و

من شکسته شدم . . . نه خورد شدم . . .من پودر شدم . . .من آب شدم . . .

 دیگر چیزی از من باقی نماند خدایا بس است خجالت کشیدم . . . من نمیخواهم به کسی خیانت کنم . . .

 کمکم کن تا دستانم فقط برای تو کار کنند . کمک کن تا پاهایم متبرک شوند از بال ملائک . . . .

خدایا کمک کن تا شرمنده از دنیا نروم .

من خود پوچم را شناختم . . .کمکم کن تا پر شوم از ایمان تو . کمک کن من هم کمی رنگ اخلاص بگیرم . کمک کن با خودم یکرنگ شوم. . .

نوشته شده توسط آسمان (خاطرات حرم)

خدایت

خدایا شکرت که چشمانم  دوباره غروب خورشیدت را تجربه کرد . . .

حالا من آماده میشوم تا با تو سخن بگویم / آماده میشوم تا از زلال دریای معرفتت جرعه ای عشق بنوشم...

خدایا من میتوانم دستهایم را حرکت دهم و به سوی آسمانت قنوت کنم . . .

من شاکرم از عمری که تا این لحظه به من دادی. . .

 میدانم که اگر حالا مرده بودم درحال التماس بودم که به من فرصتی دوباره دهی. . .

 حالا قبل اینکه من التماس کنم باز هم به من فرصت دادی. . .

باز هم به من فرصت دادی تا دریا شدن را تجربه کنم .

 خدای خوبم شکرت. . .

حی علی الصلوة

نوشته شده توسط آسمان . غروب سه شنبه. . .

دلم خیلی گرفته. . .

دوست دارم مثل بچه های کوچولو بدون خجالت یه گوشه ای بشینم و گریه کنم . اونقده اشک بریزم تا آروم شم. . .

کاش هیچ وقت بغض ها را در زندان دل اسیر نمیکردم. . .

کاش من هم میتوانستم از ناله ی دل پای بر زمین بکوبم . . .

انگار با خودم هم لج کرده ام . . .

وای مادر چقدر دلم برایت تنگ شده . . .

کاش پیشم بودی تا سرم را روی پاهایت بگذارم و کمی آرام شوم . . .

کاش اینجا بودی تا کمی موهایم را نوازش میکردی. . .

حالا خوب معنی غربت را میفهمم حالا که دلم برایت تنگ شده . . .

دلم برای کودکی ام تنگ شده . . .

دلم گرفته . . .

خیلی دلم میخواست عکس حاج احمد را برای دوستان بگذارم . اما احساس میکنم که راضی نیست ومن تا زمانی که از ایشان کسب اجازه نکردم فقط از ایشان مینویسم. . .

بار اولی که حاج احمدو دیده بودم  حتی نفس اش بالا نمی اومد به زور اکسیژن نفس میکشید حال اش خیلی بد بود. حاج احمد هم جانبازه شیمیایی بوده و هم ترکش های زیادی تو بدنش یادگاری نگهداشته. . .

تا به امروز ندیدم گله ای داشته باشه تنها حرفش التماس دعاست. . .

گاهی اوقات خیلی حالش خراب میشه. اما اگر تو بدترین شرایط ممکن هم باشه برای بدرقه و یا استقبال بلند میشه و به سمت در میاد.

به بادو بارون و هوا و بوی همه چیز حساسیت داره . برای همین نمیتونه بیرون بره. . .

کسانی که اسمشان ابالفضل باشه و یا حسین به احترام اسمشون خیلی تحویل میگیره و حتی دستهاشونو میبوسه. . .

هر وقت میرم اونجا از خودم خجالت میکشم من چه کردم و او چه کرد. . .

به دنبال سید محمدمهدی کوچولوی خانواده میچرخید و با او بازی میکرد حالش خوب نبود. حرکت های مختلفی برای خندیدن سید محمد انجام میداد بدون خجالت و . . .حالا نقشه کشیده بود تا تکه نانی را که به دهن سید محمد رفته بود برای تبرک بخورد. وبالاخره موفق شد. . .

وقت نماز که میشه خودش میره داخل اتاق وبه تعداد همه جانماز میاره و سجاده پهن میکنه برای همه ی کسانی که مهمانند. جوانترین را صدا میکند بدون غرور و تکبر با تواضعی وصف نشدنی ودرخواست میکند برای نماز جماعت . خودش هم از همان ابتدا در صف دوم میایستد. . .

محبت و گذشت و اخلاص از تمام وجودش که ظاهرش سخت شکسته موج میزند. . .

حالا طلبه ای در خانه اش مهمان است بر سر یخچال میرود و مرغ یا اردک و سبزی و هرچه که آماده باشد در پاکت میگذارد و میگوید این هدیه من است بخورید وبرایم دعا کنید. . .به هر بهانه ای چیزی میدهد و طوری وانمود میکند که انگار باز ما از او طلبی داریم. . .

حالا میرود سر خمس . . .به هر شکلی میخواهد چیزی دستمان را بگیرد. . .

حالش خراب میشود فریاد همسرش بلند میشود که باز تو بلند شدی مرد ؟

ما را تا آسمان خدا بالا میبرد و خودش را از ته چاه میبیند. . .

زمان رفتن است اشک هایش آماده میشوند. . .التماس دعا میگوید . وازما میخواهد برایش در قم زیارت نامه بخوانیم. . .

از دلتنگی برای قم و جمکران میگوید ومدام اصرار دارد که او را فراموش نکنیم. . .

با احترامی فوق العاده خداحافظی میکند و ما میرویم به دنبال زندگی خودمان . . .

 او میماندو خانه ای که تکراریست آسمانش . . .او میماندو دردی که در درون پاکش نهفته است . . .او میماندو سرفه های بی امانش. . .

نوشته شده توسط آسمان. از خاطرات سفر یک هفته ای. . .

پدر در خانه نشسته بود و مشغول کتاب خواندن .. .( کتاب نوید امن و امان.) و مادر که هشت ماهه بار دار بود مشغول قند ریز کردن . آن موقع مادرم 14 ساله بود .

ناگهان صدای کوبیدن در خانه را به لرزه در آورد . چیزی نمانده بود که در را بشکنند. دختر عمه ام فریاد زنان به پدرم گفت . . دایی فرار کن ساواکی ها. . .

پدر سریع اعلامیه ها را جا داد وبه سمت پشت بام فرار کرد. . .

اما آنها در را شکستند و وارد خانه شدند حتی فرصت ندادند مادرم حجاب کند. تمام خانه را گشتند چیزی پیدا نکردند و بعد متوجه کفش و کتاب پدر شدند.

از مادرم پرسیدند چه کسی کتاب میخواند وگفت خودم . چه کسی قند ریز میکرد و باز هم گفت خودم . . .

آنها فهمیده بودندکه پدرم در خانه بود مادرم را به سمت حیاط خانه پرت کردندویک تیر هوایی زدند. . . . وقتی دیدند خبری نشد تفنگ را به سمت شکم مادرم  نشانه گرفتند و تهدید کردند که اگر تسلیم نشود مادر را خواهند کشت . .

پدر فریاد کشید آن سیده را رها کنیدمن هستم. او را از روی پشت بام به سمت حیاط پرت کردند و بعد با کتک و مشت و لگد او را بردند. .

 تا چهل روز هیچ خبری از او نبود. . .

 بعد چهل روز کنار جوی آبی بدن غرق خون او را یافتند که تمام استخوان های اش شکسته بود . گوشت های بدن اش تکه تکه شده بود و چیزی از ظاهر اش باقی نمانده بود. . .

امروز آن کتاب پاره پاره برای من از طلا هم با ارزش تر است گرچه خیلی از صفحات اش را پاره کردند اما برای من نماد شجاعت و ایمان است. .

نوشته شده توسط آسمان.از خاطرات دوران انقلاب پدرم

پدرم گاهی اوقات که دل اش برای دوستان اش و دوران جنگ تنگ میشود برایمان حرف میزند. . .

حرفهایی که سخت زمان میبرد تا رازی شود برایمان بگوید. .

دل اش باز هم گرفت از کردستان گفت. . .

آن زمان فرمانده ی آموزشی بود و دستان اش متبرک میشد از نوازش رزمند ها. گل هایی که پرپر میشدند در باغ های عشق به خدا.

آن روز در چادر نشسته بود و منتظر بازگشت گروه های اعزامی. بچه ها آمدند اما بعضی ها نبودند. . .

دل اش خون شد شاید میدانست آنجا چه خبر است .

صدای طبل و پایکوبی می آمد عروسی بود . چند ساعت بعد هدیه ای برای اش آوردند . دست های اش میلرزید . جعبه را که باز کرد

اشکهای اش تا خدا بالا رفت. . .

سرش را بریده بودند زیر پای عروس . . .

وپدر بارها و بارها هدیه گرفت . . هدیه هایی که دل اش را خون کرد. . .

هدیه هایی که بوی خدا میداد. . .

وحالا فقط نگران یک چیز بود . بدنش کجاست . . به کودک اش چه بگویم. . .

نوشته شده توسط آسمان . از خاطرات پدرم