وقتی دلم میگیرد، انگاه که خود را تنها می بینم ، دردنیایی غریب ، در ایوان دلتنگیهایم می نشینم ، وبه امید روزهای شیرین منتظر میمانم . انقدر می مانم تا باغبانم بیاید ودر باغ امید را به رویم بگشاید.

در سخت ترین روزها ، در تلخ ترین لحظات ،ودر غم انگیزترین ثانیه ها ، آن زمان که قلب خسته ام سرشار از قطرات باران نیاز میشود. آنگاه  که احساس می کنم در باتلاق گناه فرو میروم. چشمانم را به ابرهای اسمان دخیل میبندم و به او پناه میبرم. ودر آن هنگامه فقط با یادو نام اوست که ارام میگیرم. او که بخشنده . مهربان است.

با نام او میتوان از تاریکی ها گذشت ، صخره ها را پیمود ، از دره ها عبور کرد ، میتوان خود را همچون گلی در میان دشت سبز باور و امید دوباره یافت. یک نفر هست که در همه جا و همه وقت  میتوانی دلتنگی ها یت را با او قسمت کنی.

 با اشک نیازت وضو کن و رو به قبله دلها بایست و دستهای التماست را به سویش رها کن  و او را بخوان  با رکعت هایی سرشار از عشق و امید . . .

دلنوشته (اسمان) بچه های خدا