|
بچه های خدایی 
|
به مناسبت تولدم تصمیم گرفتم کمی به دوران کودکی ام برگردم... کمی فراموش کنم دنیای امروز را ... کمی برای خودم باشم و با یاد گذشته فارغ از حال بنویسم یادش بخیر روزهایی که تمام دغدغه ی ما این بود که چگونه مدادهای قرمز و مشکی را در جامدادی های پلاستیکی مدرسه جا کنیم
روزهایی که کتابهایمان نقاشی های ساده ای داشت . روزهایی که ما حتی نقطه ها را با مداد سیاه تعقیب میکردیم تا به اصل کار برسیم
پفک نمکی . ترد . کیک . لواشک . نوشمک . گندمک بهترین تنقلات دخترها بود و نوشابه ی شیشه ای ذوق پسرها... ان روزها که توپ پلاستیکی را پاره میکردیم و توپ چند لایه درست میکردیم و میشدیم بهترین فوتبالیست دنیا. چکمه های قرمز و ابی و سبز کلاس روزهای برفی و بارانی ما بود وقتی اشی مشی امده بود همه ذوق داشتیم تا پفک عکس دار بخریم
ادامس فوتبالی و بادکنکی جایزه بزرگ ترها بود. چه حال خوشی داشت مشق نوشتن به دور فانوس . و چه گرم بود چراغ ها و بخاری های نفتی ان روزها و نانی که مادر بالای بخاری برایمان گرم میکرد. پهن کردن تشک پشمی با بوی مادر و تاریکی شبانه ....و رویاهای ترسناک ما. دلم برای صدای جوان پدرم که میگفت بخوابین دیر شده صبح خواب میمانید و نگاه ها و چروک ابروهای مادرم تنگ شده . دلم برای شلوغی کوچه ی محل و فریاد همسایه ها تنگ شده . دلم برای همه ی لحظه هایی که زود رفتند تنگ شده همیشه فکر میکردم هیچ چیز قوی تر از پاک کنی که مادرم برایم خریده نیست اما پا پاک کن زمانه همهی رویاهایم را پاک کرد ومن هنوز در حسرت تکه نان مادرم با سیب هستم . در حسرت صف های طولانی نان و همهمه ی همسایه ها... در حسرت پریدن برای برداشتن گوشی تلفن و صدای خاله .... هنوز حسرت پنکه هایی را میخورم که بادشان خنک میکرد گرمای خانه را وما قدر نمیدانستیم هنوز در حسرت برچسب هایی هستم که از روی کتابهایم بر نداشتم ومن در حسرت دنیای کودکی ام افسوس میخورم حالا که همه چیز جدید است اما سرد... دیگر اسپیلت هم گرمای وجودمان را ارام نمی کند و هیچ پکیچی هم نمی تواند گرم کند خانه را...
[ دوشنبه 94/3/18 ] [ 2:37 صبح ] [ اسمان ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |
