وقتی رفتی شهر را غمی سنگین احاطه کرد

هنوز هم داغ رفتنت چنگ میزند بر صفحه ی دلها و آه ناله میکند از غم فراق

سنگینی نگاهت کمر شیطانهای پلید را می شکست و عمق نگاهت پناهی بود برای تمام شهر که از درد ظلم شبی را نمیتوانست صبح کند...

بر چهره ات نور ایمان چون خورشیدی می تابید و زبانم ناخود آگاه طلب میکرد از خدا عمرت را ...

اما دلتنگی ات امان نداد و جایت را با جهادت پر کردی

رفتی به دیدار انکه برایش جان دادی و در اغوش خدا آرام گرفتی...

تو رفتی به زیارت ارباب و دنیا برای بدرقه ات آمدند و نه یک شهر بلکه دنیا را مبهوت بزرگی ات کردی...

آغوش باز کن پدر که پسرت هم می آید با همان نورانی اتی که از خودت به ارث برده 

جوان خوش قامتت و علی اکبر دلها به سویت می آید

وحال قطره های خونش خروش دیگری بپا کرد...