دلم گرفته خدا..از خودم ، از بی کسی ام . از تنهایی ام . در این دنیا که هزاران نفر اطرافم هستند و باز تنهایم و بی کس...

احساس تنهایی و غربت دلم را می فشارد چون تخته سنگی به لب رودو اشک هایم و بغض هایم جمع شده اند در برکه ای که هیچ کس جز تو از آن با خبر نیست ...

مدت هاست که رنگ غربت مرا بیمار کرده ... از این دنیا خسته شدم از بازی هایش، از نقش های سختی که هر روز باید اجرا کنم . من می خواهم انصراف دهم از بازیگری ...تو مرا معصوم آفریدی خدا و از من یک نقش خواستی پاک بمانم و معصومیتم را از دست ندهم ... من سالهاست امانتی را که به من دادی خدا ، از دست داده ام...

حالا سردرگم و تنها روزها و شب ها را می شمارم و نمیدانم باید چه کنم ...

عمرم  چون باد می وزد بر وجودم و شانه هایم را لرزان تر از دیروز می کند و من فقط نظاره گرم ...

چون یخی که زیر نور آفتاب جان می دهد و دست و پا میزند برای ماندن .، من هم آب شدم از دست خودم و دنیایی که برای خودم ساختم . چون یخ هرچه بیشتر تلاش میکنم شکسته تر و خوردتر می شوم و به مرگ دنیایی نزدیک تر...

حالم خوب نیست ... سخت هوای گریه دارم . کاش باران ببارد و آسمان هم فریاد زند تا گریه هایم در قطرات باران محو شود کاش آسمان فریاد زند تا فریاد من در صدایش پنهان شود ... کاش می شد راحت گریه کرد و کسی نپرسد چرا؟

من چون کودکی که راه گم کرده می ترسم  ... می ترسم از هیاهوی شهر ... هیاهویی که نمی گذارد صدایم به تو برسد...ومن فریاد می زنم که خدایا گم شده ام در هوای نفسم ...مرا دریاب ..کمکم کن .. که هیچ کس جز تو مرا بخاطر خودم نمی خواهد...

دانه دانه بچه گنجشک های شادی ام  از گرسنگی جان می دهند و افسردگی و پژمردگی به آشیانه ی دلم آمده ...

 می دانم می دانم از تو دورم و هوای مهر تو را می خواهم ... می دانم مدت هاست غرق این زندگی شدم زندگی که چون موج مرا به هر سو که بخواهد می کشاند گاهی مرا غرق می کند در عمیق ترین باتلاق ها و گاهی بر بلندای موج هایش مرا در آغوش می گیرد...

امشب همه جا را گشتم تا خودم را پیدا کنم ... اما نشد .

تازه فهمیدم که چقدر راه را اشتباه رفتم و چه عمری می خواهد تا برگردم ...تا به تو برسم ...من چقدر از خودم از تو دورم ...

نمیدانم با این همه مسیر به ضیافتت می رسم یا نه ...دستم را بگیر ای خدای خوبم ...من محتاج نگاهت هستم...

غ م . نوشت آسمان بچه های خدایی