مادرم ... 

حالا می فهمم که چقدر برای غربت علی (ع) گریه میکردی . حالا راز قطره قطره شبنم های خونی دلت را می فهمم که چگونه دریا شدو علی را غرق کرد...

 تو پیش از اینها غریبی را چشیدی در خلوت کوچه های مدینه ... تو وقتی سیلی را زدند فهمیدی که چقدر غربت تلخ است . تو دختر پیغمبر خدا همان که برای دیدن اش وضو میگرفتند ... افتادی و هیچ کس ... نبود ... میدانم که رسول خدا هم افتاد دلش در عرش خدا ...

وچقدر سخت پسرک کوچک تو تلاش میکرد تا از صورتت محافظت کند اما دست اش نمی رسید بر عدو...

وبغض دل تو در آن کوچه های غربت زده بر دل آسمان باقی ماند ... می دانم که ملائک بالهایشان سوخت از درد دل تو . و غمی که درسینه ی رنج دیده ات پنهان نمودی ... تو از ماه و زمین و آسمان قول گرفتی که راز دارت باشند ... یادت رفت از چشم های تار علی هم قول بگیری ...

چادرت خاکی شد و زمین خجالت کشید از ناتوانی اش ...وتو آنجا که تنها شدی در کوچه های مدینه نمیدانم چقدر در دلت قرآن میخواندی که چادرت را ...دست نامحرم تو را ...وچشم هایی که می گشت به دنبال مردی با غیرت ... چشم هایی که پر از اشک بود اشکی که قطره قطره اش به رنگ درد بود ... دردی که هیچ کس جز علی نفهمید...

وتو رویت را بستی تا علی در اشکت شریک نشود .. راستی مادر شما که در همه ی سختی ها با مولا شریک بودی ... مگر علی محرم رازت نبود ...

سینه ات سوخت از کینه ی دشمن . پهلویت شکست و آسمان خمیده شد از غم تو . و محسنت را ملائکه با بالهایشان در آسمان خدا پناه دادند ...

درد بازویت را فقط خدا میدانست ...دردهای تو مصیبت دل من است .. حسرت آه عباس هنوز شنیده میشود .. که ای کاش من بودم در کوچه های مدینه ...

وتو آرام و بی صدا با درد بازو و پهلویت مدارا می کردی ... لبخند میزدی به چهره ی علی .. تا نکند بغض مرد خانه ات در مقابل چشم های کودکانت رها شود که دل زهرا را می برد سیل اشک های تو . و علی هم لبخند میزد لبخندی به تلخی غم ...

من روضه می خوانم برای دلت مادر ... برای دلی که عاشق بود ... من عاشقی را از تو آموخته ام ..

د ر د ن و ش ت .... آسمان