قبر خالی  

می زند بر پنجره، انگشت سرد بادها                   می زند باد صبا ، بر جنگلش فریادها

سینه سوزان می­شود وقتی که گلها می­روند             بر سر قبری که نیست از او نشان و یادها

ماهیان خود را به خشکی می­زنند از سوز درد           لحظه ­ای که می­چکد اشک یتیم بر قبرها

شاخه­ای خشکید ، از یک عشق ، در دست رسول   هر شب و روز می­زند بابا صدا ،هر سال­ها

کاش از دشت پر از لاله، نشانی داشتیم                در پی این همه غربت و غریب گمنام­ها

در همان روزی که پروانه­ ی گلش را برده ا                می­زند دست توسل بر کویر و دشت­ها

با صدای ناله­ ی ریحانه های زندگی                       مادر پروانه ها ، هر شب کند ای وای­ها

هیچ کس را دیده­ای ، دل به خاکی خوش کند        طفلکان عمریست ، بر این خاک کردند ناله­ ها

آسمان هر بار ، بغض ­اش را به یغما می­برد              مادری که می­زند بر استخوان­ها بوسه­ ها

استخوان کوچکی را جای سروش پس گرفت          مادری که بود جانش در پی آن لاله­ ها

درد طوفان تازه می­گردد میان ضجه­ ها                    لحظه­ ای که کودکی بر قبر دارد بوسه­ ها

قبری اما خالی از یک قطعه جسمی ونگاه          قبری از یک لنگه پوتینی که از پا شد رها

سال­ها بر قبر خالی، گل چه نجوا کرده است        فاش کرده جرعه جرعه سینه­ اش از رازها

وای دیدی لحظه­ ای را، چشم نرگس­های­ تر         می­کنند بر دست باباهای دنیا، با نگاه

می­زند آتش به قلب بچه گنجشک­های باغ              اشک مادر که ندارد در کنارش بارگاه

آری اما دشت و باغ و کوه و صحرا می­کنند            از غم درد یتیمی و غریبی آه­ها

درد و سوز گل­ و ریحان را فقط باغ است نظر         لحظه­ ای که آتش طعنه زند بر باغ­ها

بچه ماهی­ها، همه گرد حوض گریه­ اند                 در همان ساعات که طفلی می­کند فریادها

باز یک قبر از نشان خالی احساسها                  می­برد دل را به سوی عشق­ها پروازها

مهر گمنامی به روی سینه­ ی خاک مانده است   لحظه­ ی پرواز آن پروانه­ های بی­صدا

شاید آن روزی که زهرا بوی یاسش بردمید         در کنار چشمه­ ها بینیم روی یارها

اشعار خاکی دلم. ویرایش نشده دوران نوجوانی. دل نوشته های خاکی  (آسمان)