قبر خالی

می زند بر پنجره، انگشت سرد بادها                           می زند باد صبا ، بر جنگلش فریادها

سینه سوزان می­شود وقتی که گلها می­روند                  بر سر قبری که نیست از او نشان و یادها

ماهیان خود را به خشکی می­زنند از سوز درد                لحظه­ ای که می ­چکد اشک یتیم بر قبرها

شاخه ­ای خشکیده ، از یک عشق ، در دست رسول        هر شب و روز می­زند بابا صدا ،هر سال­ها

کاش از دشت پر از لاله، نشانی داشتیم                      در پی این همه غربت و غریب گمنام­ها

در همان روزی که پروان­ه گلش را برده اند                  می­زند دست توسل بر کویر و دشت­ها

با صدای ناله­ی ریحانه های زندگی                            مادر پروانه ها ، هر شب کند ای وای­ها

هیچ کس را دیده­ ای ، دل به خاکی خوش کند            طفلکان عمریست ، بر این خاک کردند ناله­ ها

آسمان هر بار ، بغض ­اش را به یغما می­برد                   مادری که می­زند بر استخوان­ها بوسه­ ها

استخوان کوچکی را جای سروش پس گرفت                مادری که بود جانش در پی آن لاله­ ها

درد طوفان تازه می­گردد میان ضجه­ ها                       لحظه ­ای که کودکی بر قبر دارد بوسه­ ها

قبری اما خالی از یک شاخه یاس یک شاخه عشق         قبری از یک لنگه پوتینی که از پا شد رها

سال­ها بر قبر خالی، گل چه نجوا کرده است                 فاش کرده جرعه جرعه سینه­ اش از رازها

وای دیدی لحظ ه­ای را، چشم نرگس­های­ تر                 می­کنند بر دست باباهای دنیا، با نگاه

می­زند آتش به قلب بچه گنجشک­های باغ                    اشک مادر که ندارد در کنارش بارگاه

آری اما دشت و باغ و کوه و صحرا می­کنند                  از غم درد یتیمی و غریبی آه ها

درد و سوز گل­ و ریحان را فقط باغ است نظر               لحظه ­ای که آتش طعنه زند بر باغ­ها

بچه ماهی­ها، همه گرد حوض گریه ­ا ند                       در همان ساعات که طفلی می­کند فریادها