عطر سبز

وقتی که عرش و فلک ، ز نور تو تابنده می­شود              خورشید در حصار دلش پناهنده می­شود

تو از کدام افق به سوی ما می­آیی                     کین خورشید ، ز نور تو شرمنده می­شود

گویی به این همه عزت و عظمت                      همسان برده­ ای به تو بنده می­شود

در اوج آبی آسمان دلم                                 چرا که ابرهای نیاز بارنده می­شود

ای پرنده ­ی آزاد در آسمان نفس                       گو به دلم، به چه سراینده می­شود

مجروح دل تو ، ز تیر و سوز قفس                       اما ز پلارک عطر پراکنده می­شود

خود مرهمی، چو جام شفا، بر سوزش خاک           اما چه شد، که زخم بر تو برازنده می­شود

ای دشت بگو که یک کویر سرد و خشک              چطور ، به گلستانی آینده می­شود

فردا به سوی صف مشحر و قیام                          دشمن ز روی و دلت شرمند می­شود

آخر که نور دل تو در میان جمع                        در آن سرا ، همه جا تابنده می­شود

شیطان ز زخم دل و سینه­ ی تو                        در آتش وجود خودش سوزانده می­شود

بچه های خدا (آسمان)