حالا همه ی دل خوش ی ما همین یک پلاک است   . . .

بغضی که سالها گریه را التماس میکند  بعانه اش همین فلزخاکیست...

 کاش از تو هم یک نشانی بود کاش میتوانستی بگویی در کدامین  لاله زار پنهان شده ای.. .

تو را دله ها چشم انتظارند   . . . خودت را نشان بده از لابه لای این همه شقایق  ... من عطر تو را میشنوم   .. .

بگو که چقدر دیگر میخواهی غروب ها را تماشا کنی بیا خودت را نشان بده تا ما هم کمی غروب انتظار را به نظاره بنشینیم...

حالا تو دیگر فقط یک پلاک نیستی ... تو عطر  فرزند مادری را داری که گل اش را نیافته...

 حالا تو تمام دلخوشی یک زندگی هستی. . .

تو از صدها طلا هم با ارزش تری ... اگر تو خودت را نشان دهی ... میشوی سنگ صبور مادری داغ دیده ... و شاید راز دار فرزندی دل شکسته ....

ما تا کی باید خاک ها را زیرو رو کنیم و فریادهایمان را به بادهای راه زن بسپاریم... خودت را نشان بده تا قاب عکس بر روی طاقچه ی مادرت هم از تنهایی درآید...

. . .

نوشته شده توسط آسمان ... مجموعه ی بغض نوشت. .غروب پنج شنبه.