اگر خدا بخواهد و عمری باشد فردا به شهر پدری ام خواهم رفت. به شهر خاطراتم . و کودکی ام. . .

مدتهاست عزیزانم را ندیده ام و برای دیدنشان ثانیه شماری میکنم. . .

اما چیزی دلم را میشکندو آن جانبازیست که آرزوی زیارت خانم را دارد . . .

ومن تصمیم گرفتم اگر عمری بود و بازگشتم این بار از او بنویسم . از حاج احمد و مظلومیت اش. . .

 از بغض صدایش که التماس دعا دارد واز خانه ای که پر از دارو و دواست . . .

از اکسیژنی که باید همیشه با او باشد انگار عضوی از بدنش شده .. .

از مهربانی هایش و دل اش که از دریا هم بزرگتراست. . .

از او مینویسم . . .