چقدر زود دارد یادمان میرود بی تابی دخترک را. . .

 چقدر زود یادمان رفته غمنامه ی زینب سلام الله علیها. را . . .

و چقدر زود از عزای ارباب در آمدیم. . .

هنوز زینب برای سر برادر نالان است و ما رفتیم برای زندگی خودمان. دلم میسوزد .

فقط چند روز گریه تا اربعین با قیست و ما در این روزها شادیم و انگار ماهم زود فراموش میکنیم زمان را .

اشک ها بیایید که قافله در راه برگشت است. اشکها بیایید تا از کاروان گریه های حسینی جا نمانید .

ما که سالهاست جا مانده ایم از زندگی از خودمان از دلمان و از کاروانی که خود به دنبال ما می آید. . .

مسیر راه طولانیست اما هیچگاه مارا فراموش نمیکنند . همه سال آنها به دنبال ما می آیند و این ما هستیم که آنقدر غرق این دنیا هستیم که میگوییم بروید ما خود می آییم.

 اما ای کاش میدانستیم که مسیر پر از پستی و بلندیست پر از دره های تشنه به خون ما. پر از غارتگران نفس . پر از گرگهای گرسنه . . .

اما باز می آیند با اینکه ما با گناه هایمان دست کمی ار آنان که سنگ . . . نداریم.

چقدر مهربانی حسین علیه السلام. مانند جد بزرگوارت پر از بزرگی و عشق هستی.

خدایا مرا ببخش . ای اشک ها گریه کنید تا روی سیاهم از غبار زشتی و گناه پاک شود . مادر به دادم برس که سخت وجودم شکسته شد.

این دل گرچه بی وفاست . ای چهره گرچه روسیاه ست. این چشم گرچه کور است . اما به آسمان خدا قسم که پر از عشق شماست .

عمه جان این غلام دل شکسته و روسیاه را بپذیر شاید با تربت چادرت آدم شود. مرا به حال خود رها نکنید.

خدایا شکرت که مسلمانم . شکرت که شیعه هستم.

خدایا شکرت که حسین علیه السلام را دارم .

 خدایا شکرت شکرت شکرت. . .