ودیگر نه سمفونی عاشقانه ی تند باد    ونه خش خش عابر عصرهای پاییزی     مرا به شوق می آورد. . .

ونه عاطفه سبز درختان سرو

من منتظر شقایقهای وحشی     و کبوتران نامه بر خواهم بود. . .

شاید که در کبودی شفقی بارانی    . . .   عاشقانه ترین سلام ها را    به شنهای تفته ی دلم ارزانی کنم . . .

 مرا تنها نگاهی سبز . . . به شور خواهد رساند

آنگاه که در قامت سرو گونه اش   . . . شبی را تا به  صبح . . . در عرفات دیدگانم اشک میریختم

منتظرم. . .!

و انتظار را تنها در بلورینه های  شب های مهتابی دلم هجی میکنم . . .

 که انتظار دل بستن . . . به سایه ایست

که در راستای افق چشمانم   

 به خورشید نزدیک تر  می شود  ومرا   لبیک میگوید. . .