خدایا خسته و زارم از این دل     شو و روزان در آزارم از این دل

مو از دل نالم و دل نالد از مو     زمو بستان که بیزارم از این دل

درخت غم به جانم کرده ریشه    به درگاه خدا نالم همیشه

رفیقان قدر یکدیگر بدانید         اجل سنگ است و آدم مثل شیشه

محبت آتشی در جانم افروخت       که تا دامان محشر بایدم سوخت

عجب پیراهنی بهرم بریدی           که خیاط اجل می بایدش دوخت