قبر خالی

می زند بر پنجره، انگشت سرد بادها            می زند باد صبا ، بر جنگلش فریادها

سینه سوزان می­شود وقتی که گلها می­روند       بر سر قبری که نیست از او نشان و یادها

ماهیان خود را به خشکی می­زنند از سوز درد     لحظه ­ای که می­چکد اشک یتیم بر قبرها

شاخه­ای خشکید ، از یک عشق ، در دست رسول     هر شب و روز می­زند بابا صدا ،هر سال­ها

کاش از دشت پر از لاله، نشانی داشتیم              در پی این همه غربت و غریب گمنام­ها

در همان روزی که پروانه­ ی گلش را برده ا          می­زند دست توسل بر کویر و دشت­ها

با صدای ناله­ ی ریحانه های زندگی                      مادر پروانه ها ، هر شب کند ای وای­ها

هیچ کس را دیده­ای ، دل به خاکی خوش کند       طفلکان عمریست ، بر این خاک کردند ناله­ ها

آسمان هر بار ، بغض ­اش را به یغما می­برد              مادری که می­زند بر استخوان­ها بوسه­ ها

استخوان کوچکی را جای سروش پس گرفت          مادری که بود جانش در پی آن لاله­ ها

درد طوفان تازه می­گردد میان ضجه­ ها                  لحظه­ ای که کودکی بر قبر دارد بوسه­ ها

قبری اما خالی از یک شاخه یاس یک شاخه عشق      قبری از یک لنگه پوتینی که از پا شد رها

سال­ها بر قبر خالی، گل چه نجوا کرده است             فاش کرده جرعه جرعه سینه­ اش از رازها

وای دیدی لحظه­ ای را، چشم نرگس­های­ تر              می­کنند بر دست باباهای دنیا، با نگاه

می­زند آتش به قلب بچه گنجشک­های باغ                  اشک مادر که ندارد در کنارش بارگاه

آری اما دشت و باغ و کوه و صحرا می­کنند              از غم درد یتیمی و غریبی آه­ها

درد و سوز گل­ و ریحان را فقط باغ است نظر         لحظه­ ای که آتش طعنه زند بر باغ­ها

بچه ماهی­ها، همه گرد حوض گریه­ اند                   در همان ساعات که طفلی می­کند فریادها

باز یک قبر از نشان خالی احساسها                         می­برد دل را به سوی عشق­ها پروازها

مهر گمنامی به روی سینه­ ی خاک مانده است        لحظه­ ی پرواز آن پروانه­ های بی­صدا

شاید آن روزی که زهرا بوی یاسش بردمید              در کنار چشمه­ ها بینیم روی یارها

بچه های خدا (آسمان)