السلام علیک یا ابا عبدالله...

السلام علیک یابن رسول الله...

این روزها یکی از عزیزانمان زایر کربلاست

و من یواشکی در شلوغی روضه ها و اشک های بدرقه  از راه دور دلم را در کوله بارشان جای دادم تا برود تا کمی ارام بگیرد روح خسته ی جانم...

دلم خیلی تنگ است دلم هوای گریه دارد کاش باز هم باران میبارید تا اشک هایم کمتر خجالت بکشند تا روسیاهی ام زیر باران خدا ...

نفسم سخت خودش را بالامیکشد مثل ادمی که از ارتفاعی اویزان است و جان بالا امدن ندارد...

اینجا هوا خوب نیست ...

ومن باید زندگی کنم ...

با همه ی نداشتن ها و نبودن هایم... من دلم برای ثانیه ای نشستن در بین الحرمین تنگ شده 

من خوب بودن را بلد نیستم . من بندگی را فراموش کردم 

اما عاشقی را نه ... 

حالا من در دلم گوری از بغض های خفه شده دارم ...

من اشک هی زیادی را اسیر بند دلم کردم تا نکند رها شوند و همه جا دلم را فریاد کنند...

اقا هیچ  چیز نمی گویم و نمی خواهم 

فقط گوشه چشمی 

فقط یک نگاه کوچک ...

فقط جواب سلام ...

یا یک اشاره...

مرا بس است اقا...