حسرت میبرم به پرواز آن مرغان مهاجر

                                                               آنان که بدون توقف  گروه گروه و فوج فوج از جنگل و دود و آتش ، خون و خاک از زمین حادثه ها  تا آسمان رهایی ها گذشتند.

آن سیراب  شدگان از کوثر زلال معرفت. . .

کویر تفتیده ی آرزوها  و حسرت را در هم درنوردیدند . . .

وبه گواهی همه ی ستارگان تا سرچشمه ی آفتاب راه بردند و در نورو روشنایی مطلق وحو گردیدند حسرت میبرم. . .

                                                                                                                                                                              حسرت میبرم. . .

          حسرت میبرم به کوچ نشینان . . .

به آن باده نشینان که در امواج پر تاطم عاطفه و خشونت ، حرمت هردو را پاس داشتند و چون بوی گلاب از جامه ی جان بیرون رسیدند و از نردبان عشق و اخلاص تا بام فضایل صعود کردند. . .

 برگرفته از نوشته های قدیمی که نام صاحب اثر را ندارم.